دوره نوجوانی
حدودا 10 الی 12 ساله بودم به قد ادما نیگا میکردم و همیشه با خودم می گفتم کاش مثل اونا بزرگ شم خیلی عجله داشتم همیشه به این فکر میکردم که ، کی بزرگ میشم ، کی سنم 15 سال میشه کی میشم 17 ساله خیلی عجله می کردم اون موقع ها زمان خیلی دیر میگذشت می دونی چرا؟ چون هیچ فکری به جز بازی کردن و درس و مشق نبود؛ فکرهای مخصوص جوانی و بزرگسالی رو درک نمیکردیم موقع تابستون ساعت 7 صبح پا میشدم یه لقمه مامان صبحونه میگرفت دیگه الفرار تا شب ساعت 9 فوتبال ... و ولگردی توو کوچه و خیابون ؛ ظهر هم که میشد مامان خودش کوچه میومد و ناهاری میداد که گشنه نباشم اونم به زور میگرفتم اینقد غرق بازی میشدم که تابستون واسم اندازه یک سال زمان می برد ....شاید شما هم اینطوری بودین بهرحال کودکی و نوجوونیه دیگه البته نووجوونای امروزه دیگه روز و شب نمی بینن زیاد مال خودشون نیستن بیشتر سرشون توو گوشی هست وقتی 30 ساله شدن اونوقت شاید..... "نه" شاید اون وقت هم نفهمیدن ، ولش کنیم چیکار داریم به اونا بذار سرشون به حال خودشون باشن ...بیشترشون شکست خورده هستن بنده خداها ، ما قربانی فقر و جنگ و بیکفایتی برخی مسئولین شدیم اونا قربانی فناوری نوین که در زمان اونا رشد کرد شدن ...