متاسفم که خودم را باختم
برای خودم متاسفم که مسیر را درست پیدا نکردم و زندگی را باختم دیگر به کسی و چیزی امیدی ندارم . برای زندگی کردن در این دنیا نمی شود بیشتر از این تقلا کرد باید زندگی خودش سراغت بیاد وگرنه دویدن دنبال زندگی آخرش به مرگ روح و روان منجر می شود . خیلی متاسفم که خواننده این مطالب رو هم ناامید و ناراحت می کنم خب دیگه حرف های دلم بود بعضی فکر میکنم که وجود من نیاز نیست و چیزی شبیه مرگ یا خودکشی را دلم می خواد ولی چون وابستگی هایی که بین من و خانواده وجود داره خیلی ناراحتم میکند . نوجوانی و جوانی را تباه کردم و الان دنبال فرصت می گردم و این اصلا کار عقلانه ای نیست . بیشتر اوقات دوست دارم گریه کنم بعضی وقت ها میرم یه جای پرت و بلند بلند گریه میکنم آنقد گریه می کنم که نمی فهم کجا هستم کی هستم چرا هستم و باید چیکار کنم ...روز است یا شب ؟ و اینکه چرا باز اینطوری شدم .
نمی دانم چرا ؟