شناخت خود
چندین سال هست که در این جهان زندگی می کنم بیشترین انرژی را در حوزه تفکر از دست دادم و آخر سر نفهمیدم که کجا هستم ، قابلیت این جهان همان عمر محدود هست و بیشتر از آن ظرفیت ندارد . هر چقد دنبال معنا و مفهوم گشتم بیشتر آواره شدم ذهنم خودش را گم کرد و من ترسیدم و بازگشتم از آن نقطه ی کور، چندین بار سعی کردم ولی مغزم توانایی و تحمل نداشت و مرا به سوی تاریکی برد و ترس و اضطراب در وجودم انداخت که فکر فهمیدن جهان هستی را از سرم بیرون کرد . شاید فقط همین بس است که باور کنیم خالق ما همان الله هست و ما نمی توانیم درک درست و حسابی نسبت به کارهایی ایشان داشته باشیم .
من هم دیگر مثل سایر افراد هدف زندگی را فقط در مادیات و سرمایه داری می بینیم و چاره ای جز این نیست که زندگی را همینطور به پایان برسانم و بمیرم و بدون هیچ برداشتی از عالم هستی . آنقد فکر می کنم که ضربان قلبم بیشتر می شود و به خودم می گویم خودت را کنترل کن و خودت باش و زندگی را سخت نگیر و فکر نکن و همین جمله ها باعث می شود بارانی در وجودم ایجاد شود . بعضی اوقات از خودم می پرسم
--------------------------------------
آیا آمده ام که مثل سایر موجودات زنده تولید مثل کنم و برای جامعه کارگری کنند و در کنار خانواده بخورم و زندگی کنم و آیا هدف این هست ؟
----------------------------------------
چرا نباید فکر کنم و تمام قابلیت های ذهن را درهم بشکنم و خودم را از قید و بند محدودیات برهانم و برای یکبار هم که شده به خدا بگویم " آیا سجده من به دردت خورد ؟ " سجده من تو را خوشحال می کند یا نه ؟ و آیا خدای عزیز تو به این چیزها اهمیت می دهی یا کارهای مهم تر دیگری داری ؟
----------------------------------
///// تو هستی و من نیستم تو کلِ منی و من جزء توام
مرا یارای مقابله با تو نیست هرچه بنویسم همه از سرِ کنجکاوی هست .
ای چراغ روشنایی بخش عالم ای گرمابخش قلب های تپنده موجودات زنده و غیر زنده همه در سیطره توو هستیم و ذره ذره وجود ما در توو گم شده ، حضورمان در پیش او هست و نمی توانیم درک درستی از او داشته باشیم چون او تمام وجودمان را از بدو تولد فراگرفته و نمی توانیم چیزی فراتر از چیزی که او می خواهد ببینیم ....