فعلا صبورم
دیروز جمعه 11 ابان 97 خیلی دلم تنگ شده بود و دلگیر بودم و به تبعیضی که طبیعت در بین انسان ها هست فکر میکردم و خیلی دلخور بودم . اونقد حالم بد بود که آخرین راه چاره واسم نماز بود فقط همین ، اونم واسه اینکه دق و دلم رو خالی کنم چون بعضی مواقع فک میکنم که اصلا طاعت من نه نیاز خداست و نه اینکه زیاد به درد خودم می خوره چون که درست و حسابی نشناختمش و فقط تووو مواقعی که بهش نیاز دارم به سمتش میرم و خیلی از خودم ناراحت هستم . جمعه حسابی حالم گرفته شده بود بیشتر دوستام کاراشون رو غلطک افتاد ولی من نمیدونم کجای مسیر رو اشتباه رفتم از همشون هم باعرضه بودم اون وقتی که من دستم به دهنم می رسید ( البته الان هم میرسه) اونا وجدانا چیزی نداشتن ولی حالا قضیه داره کم کمک بر میگرده و من شدم تقریبا یه خونه نشین و اونا شدن مفید برای جامعه ...حالم خیلی بد بود شاید اگه نماز و قرآن و خدا نبود مطمنا راه دیگه ای رو انتخاب میکردم ولی فعلا صبر رو انتخاب کردم و به خودم گفتم تنها کسی که به توو کمک می کند فقط خودتی و دیگر هیچ و حالت اگه بده هیشکی سراغت نمیاد و حتی خداوند هم اشکت رو پاک نمیکنه و خودت باید پاک کنی واسه همین یکم به خودم روحیه دادم و شروع کردم به کارهای عادی و روزمره .